کد مطلب:173073 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
الگوهای پیام رسانی
پرتو هدایت بخش قرآن تنها سیمای حسین علیه السلام و اصحابش را روشن نكرده بود. انوار خیره ی كنندی این خورشید، بر چهره ی اهل بیت پاك او نیز تابیده بود و درخشش آن كار حسین را در پیام رسانی و پاره كردن پرده تزویر و ریاكاری یزیدیان تكمیل می كرد. اینك نوبت به زینب علیهاالسلام رسیده است كه پیشاپیش كاروان اسیران در حالی كه سرهای بر نیزه افراشته همچون پرچم های پیروزی به اهتزاز درآمده اند پیش رود. در كوفه جمعیت انبوهی مبهوت و ماتم زده به تماشای بازماندگان و اسرایی آمده بودند كه خود آنها را دعوت كرده بودند، مردمی بی وفا و عهد شكن كه رفاه و عافیت را بر حمایت حق ترجیح داده اند و این زینب علیهاالسلام است كه به آنها چنین خطاب می كند:
ای اهل حیله و نیرنگ، آیا گریه می كنید؟ هرگز اشكتان خشك نشود و گریه تان آرام نگیرد. شما گریه می كنید در حالی كه برادر مرا به كشتن داده اید. بگریید كه سزاوار گریستنید. بسیار بگریید و كم بخندید كه ننگ بزرگی به گردن گرفته اید. كاری كه شما كرده اید همچون كار آن بافنده زنی است كه آنچه بافته و محكم كرده بود، پنبه كرد. شما عهد و پیمان های خدایی را بازیچه ی امیال و هوای نفس خویش كرده اید، تا گروهی بر گروه دیگر از موقعیت های برتری در مال و مكنت برخوردار باشد.
زینب علیهاالسلام مردم كوفه را با هشداری توبیخی و تنبیهی به گریه بسیار و خنده اندك محكوم می كند و این برگرفته از آن سخن الهی در شأن منافقان بزه كاری است كه عهد و پیمان الهی را شكسته اند و از این كه جان به
سلامت برده اند خوشحالند و دیگران را نیز به كناره گیری و عافیت طلبی وسوسه می كنند. اینان در آیه 82 سوره توبه شدیدا مورد نكوهش واقع شده اند:
فلیضحكوا قلیلا ولیبكوا كثیرا جزاء بما كانوا یكسبون؛
آنها باید كمتر بخندند و بسیار بگریند. این سزای كارهایی است كه انجام می دادند.
مجلس یزید، مجلس پیروزی بود ولی زینب، این مجلس را دادگاه محاكمه یزید ساخت و آنها را به محاكمه كشید و كفر و سركشی آنها را فاش ساخت. دادگاهی كه دادستان آن زینب كبری علیهاالسلام است و بشریت قضاوت آن را برعهده داشت، یزید را به ننگ و رسوایی جاودانی محكوم كرد. راه یزید و پیشینیان او محكوم شد و زینب كبری علیهاالسلام پیروز و سرفراز بیرون آمد و نشان داد كه سفر اسارت استمرار سفر شهادت است.
ای اهل حیله و نیرنگ، آیا گریه می كنید؟ هرگز اشكتان خشك نشود و گریه تان آرام نگیرد. شما گریه می كنید در حالی كه برادر مرا به كشتن داده اید. بگریید كه سزاوار گریستنید. بسیار بگریید و كم بخندید كه ننگ بزرگی به گردن گرفته اید. كاری كه شما كرده اید همچون كار آن بافنده زنی است كه آنچه بافته و محكم كرده بود، پنبه كرد. شما عهد و پیمان های خدایی را بازیچه ی امیال و هوای نفس خویش كرده اید، تا گروهی بر گروه دیگر از موقعیت های برتری در مال و مكنت برخوردار باشد.
زینب علیهاالسلام مردم كوفه را با هشداری توبیخی و تنبیهی به گریه بسیار و خنده اندك محكوم می كند و این برگرفته از آن سخن الهی در شأن منافقان بزه كاری است كه عهد و پیمان الهی را شكسته اند و از این كه جان به
سلامت برده اند خوشحالند و دیگران را نیز به كناره گیری و عافیت طلبی وسوسه می كنند. اینان در آیه 82 سوره توبه شدیدا مورد نكوهش واقع شده اند:
فلیضحكوا قلیلا ولیبكوا كثیرا جزاء بما كانوا یكسبون؛
آنها باید كمتر بخندند و بسیار بگریند. این سزای كارهایی است كه انجام می دادند.
مجلس یزید، مجلس پیروزی بود ولی زینب، این مجلس را دادگاه محاكمه یزید ساخت و آنها را به محاكمه كشید و كفر و سركشی آنها را فاش ساخت. دادگاهی كه دادستان آن زینب كبری علیهاالسلام است و بشریت قضاوت آن را برعهده داشت، یزید را به ننگ و رسوایی جاودانی محكوم كرد. راه یزید و پیشینیان او محكوم شد و زینب كبری علیهاالسلام پیروز و سرفراز بیرون آمد و نشان داد كه سفر اسارت استمرار سفر شهادت است.